Wanderausstellung „Trotz allem! – Postmigrantische Jugend bewegt den Osten“ (FA)

جوانان صحبت می کنند(Jugend Spricht)

 انوش مجبور شد در سال 2015 –  درطی چند هفته پیاده، با ماشین، با قایق- از وطن خود فرار کند. اما برای او ورود به آلمان به این معنی بود که به هیچ وجه وارد نشده بود.  فارغ التحصیل مدیریت امور دفتری با نگاهی به گذشته می گوید: «من شرکت خودم را در افغانستان داشتم. اما دانشگاه های آلمان مدارک او را به رسمیت نشناختند. 

 تنها یک راهنمایی از یک آشنا بود که برای او کلید طلایی شد: انوش متوجه برنامه ای شد که بین دانشجویان خارج از کشور و دانشگاه های آلمان واسطه می شود. از این طریق مدرک لیسانس او ​​پس از تقریبا سه سال در واقع به رسمیت شناخته شد. اندکی بعد برای تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد به روستوک نقل مکان کرد. در آن زمان، انوش نمی‌دانست که تصمیم او برای بسیاری از مردم کلید طلایی خواهد بود.

 در سال ۲۰۱۹، او ابتکار و نوآوری «جوانان صحبت می‌کنند» را همراه با سایر دانشجویان بین‌المللی ایجاد کرد. از یک رویداد و جلسه اطلاعاتی در مورد آموزش و و تحصیل به گردهمایی ماهانه تبدیل می شود که در آن افرادی از افغانستان، فلسطین، عراق، سوریه، ایران، سومالی و یمن گرد هم می آیند. انگیزه ای خودجوش و ناگهانی که اکنون خود را در جامعه شهری و فراتر از آن تثبیت کرده است.

 «هنر در وسط جنگ» نمایشگاهی است که او به همراه خواهرش و «جوانان صحبت می‌کنند»(««Jugend spricht) برگزار کرد.  حفیظا قاسمی فعال، هنرمند و گالری دار است. او تا همین اواخر در کابل زندگی می کرد. از زمانی که حکومت تروریستی طالبان در آگوست ۲۰۲۱ آغاز شد، این دختر 23 ساله برای جان خود بیم داشت.

 انوش توضیح می‌دهد که از کجا نیرو و قدرت می‌گیرد تا واقعیت زندگی در افغانستان را به‌ طور هنری مستند کند: «هر فردی آرزوی آزادی دارد.  این زنان سال ها زندگی خود را وقف آزادی کرده اند.» مثل یک میل درونی برای مقاومت است. پیامی که از این پروژه می آید: «ما می‌خواهیم به جهانیان نشان دهیم که جامعه افغانستان به همبستگی نیاز دارد. ما الگو می‌گیریم تا این افراد فراموش نشوند.»

انوش توضیح می‌دهد: «ما می‌خواهیم در مورد اینکه چگونه تازه‌واردان می‌توانند راه خودشان را طی کنند، راهنمایی کنیم.»  باور ابتکار: «ما چیزی برای گفتن داریم. ما می خواهیم داستان خود را بگوییم!»

اتلتیک زوننبرگ (Athletic Sonneberg)

„من برای مدت طولانی می گفتم که فقط می خواهم از اینجا بروم.  و گاهی فکر می کردم که چون از زوننبرگ آمده ام، هیچ چیز جالبی برای گفتن ندارم یا باید داستانم را پنهان کنم. خوشبختانه اکنون همه چیز کاملاً متفاوت است.“

امروزه کریستین با دوربین خود روی محله تمرکز می کند. او داستان ها و چهره های مردم در خیابان ها را به تصویر می کشد.  قرار است محور فیلم کوتاه او زندگی مهاجران مختلف و فرزندانشان باشد.

„من می‌خواهم دیدگاه‌های (پس از) مهاجرت را نمایان کنم و صدایی به همه کسانی بدهم که احتمالاً مانند گذشته من  فکر می‌کنند“ و احساس می‌کنند وجودشان در این جامعه مهم نیست. „من می خواهم نشان دهم که آنها چه رویاها، آرزوها و ایده هایی دارند“ و در واقع چه چیزهایی را مدت ها پیش شروع کردند .“  زیرا: در این بین انگیزه های خوبی در منطقه فرض شده است.  چیزی که تأثیر محسوسی دارد از خود کریستین منشا می شود.یا بهتر است بگوییم باشگاه(انجمن) او: اتلتیک زوننبرگ.

باشگاه فوتبال جدید پروژه ای قلبی از دوستانی است که در کودکی در کنار هم در زمین بازی می کردند.  „در مقطعی این ایده به ذهن خطور کرد که فقط شروع کنید، به طور مستقل راه اندازی کنید و همه چیز را از پایه وابتدا انجام دهید.“  کورنلیوس اکنون بخشی از هیئت مدیره است و علاوه بر این به عنوان یک مددکار اجتماعی کار می کند.  شغلی که در شور و اشتیاق خصوصی نیز نفوذ می کند.

در اتلتیک زوننبرگ، تمرکز نباید فقط روی عملکرد فیزیکی باشد.  این در مورد ارتباط برقرار کردن فعالیت اجتماعی و فرهنگی در یک کلیت بزرگتر از طریق دسترسی به ورزش است: „کورنلیوس در توضیح شعار باشگاه «بیش از یک باشگاه فوتبال» می‌گوید: «ما می‌خواهیم فعالانه منطقه را شکل دهیم.“  موستی و کورنلیوس می گویند: اگر به همه چیزهایی که تاکنون به دست آمده است از دید پرنده نگاه کنید، تنها یک نتیجه وجود دارد: „این کار می‌کند. ما به آنچه در مدت کوتاهی به دست آورده‌ایم افتخار می کنیم“.  تنها یک چیز وجود دارد که هنوز مناسب نیست: هیچ زمین تمرین اختصاصی وجود ندارد.  شهر باید آن را به اتلتیک زوننبرگ بدهد، „و این آهسته آهسته اتفاق می‌افتد“. مکانی در منطقه زوننبرگ – این چیزی است که فوتبالیست ها آرزوی آن را دارند. در وسط خیابان ها به آن «خانه» می گویند و جایی که مدت هاست با هم تاریخ می سازند.

“ ما انسانها را زود قضاوت نمی کنیم.  ما از ارزش‌هایی مانند ضد نژادپرستی و تبعیض طرفداری می‌کنیم، اما اینها برای ما مقوله‌های سیاسی نیستند، بلکه اصول انسان بودن هستند.“

استعمارزدایی باغ وحش (Decolonize Zoo)

از کالسومی و کارو در باغ وحش لایپزیگ استقبال نمی‌شود، حتی اگر فقط برای عکاسی در پارکینگ روبروی آن باشد.  دو زن با علائم مقوایی ممکن است در نگاه اول بی ضرر به نظر برسند. اما خواسته‌های آن‌ها مفهوم باغ جانورشناسی را در پایه‌های آن متزلزل می‌کند. هر دو متعلق به اتحاد „DecolonizeZoo Leipzig„ (استعمارزدایی باغ وحش لایپزیش) هستند.

کارو توضیح می‌دهد: „این واقعیت که باغ‌وحش لایپزیگ اصلاً توانسته است تأسیس شود، ارتباط نزدیکی با درآمد حاصل از نمایش‌های به اصطلاح مردمی دارد.“ او همچنین فقط چند سال پیش فهمید که واقعاً چه چیزی است. وحشت در اين‌باره باعث شد که دست به کار شود. کالسومی همین احساس را داشت: „بسیاری از مردم برای اولین بار در مورد آن می شنوند.  ما همچنین در تظاهرات‌هایمان متوجه آن شدیم.“ علاوه براین همان اصولی که در قرن نوزدهم بسیارعملی بود کار می کنند: رویدادهایی مانند «هاکونا ماتاتا –  آفریقا را به صورت زنده تجربه کنید» به طور منظم ارائه می‌شوند. یک تماشاگر سفیدپوست، زن جوان را محکوم می‌کند، از طریق تحسین کردن سیاه‌پوستان و بومی‌ها و آیین‌های ظاهراً معمول آن‌ها در ازای پول، در یک «دنیای بیگانه» ربوده می‌شود. این دقیقاً همان چیزی است که در نمایش های به اصطلاح مردمی اتفاق افتاده است.  فقط در یک سطح متفاوت.”

کارو و کالسومی با اتحاد خود „استعمارزدایی باغ وحش لایپزیش“ تلاش می‌کنند که اطمینان حاصل کنند که جامعه Bi_PoC درتجهیز آینده باغ وحش اظهار نظر می کنند: یک باغ وحش اخلاقی چگونه می تواند باشد – و آیا اصلا امکان پذیر است؟  چگونه یک نیت و قصد می تواند موفق باشد؟ «اگر باغ وحش یک شبه بسته شود، مفید نخواهد بود. چون بیش از حد باز می ماند. علاقه مندان به باغ وحش عصبانی و ناامید می شوند، Bi_PoC ها به هدف تبدیل می شوند. مردم باید در این فرآیند شرکت کنند و آن را درک کنند.» 

 ما به جمله «فاصله گرفتن از نژادپرستی» مدیر باغ‌وحش اعتراض می‌کنیم که آشکارا نمی‌دانست نژادپرستی چگونه انجام می شود. به جای عبارات توخالی«فاصله گرفتن»، باید یک درگیری واقعی با ساختارها و روایت های نژادپرستانه صورت گیرد!»

مجله روایت (narratif Magazin)

 „مابین.“  کلمه ای مثل یک نگاه ضمنی از سوراخ کلید. دنیایی از داستان های فردی، احساسات و گسست‌های هویتی در پشت آن  به طور غیر قابل تصور آشکار می شود، که افرادی که خود را سیاه‌پوست، یهودی و/یا مهاجر می‌دانند،آن را تجربه می‌کنند.  آنها اکنون در یک مجله جدید از تجربیات دردناک می گویند.  عنوان: روایت. گونکا ساغلام می گوید: „من فکر می کنم به عنوان یک فرد مهاجر یا فردی در دیاسپورا (جامعه دور از وطن)، این احساس همیشه وجود دارد. در بین و سیال بودن، به طور کامل به هیچ موقعیتی تعلق نداشتن“.  هنگامی که او به کارهای ویراستاری چند هفته اخیر با سیسیلیا شهاتا و سام گورویت فکر می‌کند، یک احساس خود را مقدم بر همه احساس می کند: چیرگی و غلبه.

سام و گونکا می‌افزایند : «این مربوط به نامه‌های بسیاری از نویسندگانی  که ما دریافت کرده‌ایم و لحن تأثیرگذار مشارکت‌هایشان است.» مردم به‌طور شخصی با ما نحوه برخورد با مهاجرت بیوگرافی خود یا خانواده، تجربیات خود به عنوان یک فرد عجیب و غریب در آلمان یا تجربیات نژادپرستی را  در میان می‌گذارند.  این از نظر احساسی بسیار سخت و در عین حال بسیار قدرتمند است.

  گونکا تأکید می کند: «ما هنوز در یک جامعه تحت سلطه سفیدپوستان زندگی می کنیم – دنیای ادبی نیز از این امر مستثنی نیست.  „درک دانش در آلمان سفید، آکادمیک و بسیار انحصاری است.» «با „مجله روایت“ می‌خواهیم مکانی را ایجاد کنیم که Bi_PoC حضور و بیانی بدون فیلتر داشته بلشد. جایی که تجارب آنها جمع آوری و به خصوص آرشیو می شود.»

ایده „روایت“ در سال ۲۰۲۱ در وسط مجتمع پیش ساخته Grünau در لایپزیگ آغاز شد.  پروژه منطقه ای „چشم انداز“(„Perspectives“) در اینجا بنا شده است. پیشنهادات خلاقانه این ابتکار به جوانانی وابسته است که خود را مهاجر، سیاه پوست یا یهودی می دانند – یا به عنوان مهاجر مشخص شده اند. مدیر پروژه یاسمین سعید در سال ۲۰۲۱ نظرسنجی انجام داد تا مشخص کند مردم منطقه چه پیشنهادهایی را می خواهند.  نتیجه، در میان چیزهای دیگر: یک مجله به عنوان یک دهان (بلندگو).  یاسمین همچنین بخشی از تیم ویرایش «روایت» است، سیسیلیا مدیر ویرایش است.  این جوان 24 ساله از تمایل به یک پیشنهاد چاپی شگفت زده نشد. انگیزه اصلی ما چاپ متن، تحلیل، مقاله، شعر و مجموعه عکس های خودمان بود. من فکر می کنم که این ایده جامعه افراد زیادی را به خود جذب کرده است زیرا آنها می توانند خود را با ما ابراز کنند.

با “ روایت“ می‌خواهیم مکانی را ایجاد کنیم که Bi_PoC حضور و بیانی بدون فیلتر داشته بلشد. جایی که تجارب آنها جمع آوری و به خصوص آرشیو می شود.»

بندر امن (پناهگاه امن)(Safe Harbour)

 وقتی می‌توان تاریخ را در حین دویدن تجربه کرد: با گروه تئاتر Reclaim با پیاده‌روی شنیداری «Safe Harbour»، یک رویارویی تعاملی با تاریخ شهر ویسمار (Wismar) را امکان‌پذیر می‌سازد. شرکت کنندگان در خیابان ها و در موقعیت های عجیب وغریب در مسیر مهاجرت حرکت می‌کنند.

«تئاتر مستند تعاملی پژوهشی در فضای عمومی» همان نامی است که ماریوس زوشکه، واندا درابون و ماری پوت از گروه تئاتر Reclaim زمانی که مردم را در پیاده‌روی شهری «بندر امن» از میان ویسمار هدایت می‌کنند، به آن نهادند.  اما مهمانان در این پیاده‌روی شنیداری، «برنامه گردشگری» معمولی را دریافت نمی‌کنند:  تیم Reclaim، ۸۰ سال سابقه مهاجرت را بررسی کرده است و چشم اندازی از شهر به عنوان بندری ارائه می دهد که به همان اندازه غیرمعمول و بسیار مهم است. ماریوس توضیح می دهد: «این شهر همیشه از مهاجرت  تاثیر گرفته است. ما می خواهیم این را روشن کنیم.»

و به این ترتیب شرکت کنندگان به سفری فرستاده می شوند: به زمان فرار هزاران هزار نفر در طول جنگ جهانی دوم، اسکان کارگران مهمان، ورود „پناهندگان مشروط“ یهودی در دهه نود میلادی تا استقبال گرم در سال ۲۰۱۵ از سوری ها. آنچه گفته می شود همیشه مشخص و واضح می ماند زیرا توسط یک انسان گزارش می شود. ماریوس می‌گوید: «ما می‌خواستیم کاوش کنیم: آیا ویسمار(Wismar) یک بندر امن است؟

در آماده سازی، این به معنای گفتگوهای فشرده با مهاجران بود: گروه ۳۰ ساعت را ضبط کرد. „ما به موقعیت‌های داوطلبانه پرداختیم و در مورد ارتباط ها پرسیدیم.“ واندا و ماریوس عمیقاً تحت تأثیر صراحت و شجاعت راویان قرار گرفتند.  ماریوس توضیح می‌دهد: «برای بسیاری از مردم, پذیرش آلمانی صحبت کردن یک فائق آمدن بود. اما در نهایت همه شرم و ناامنی را پشت سر گذاشتند. او می‌گوید: «همه از شنیدن حرف‌های خودشان به‌طور باورنکردنی مغرور و هیجان‌زده بودند.

 Reclaim با پیاده‌روی شنیداری، مکان‌هایی را به‌عنوان مناظردیدنی که ویسمار(Wismar) را تشکیل می‌دهند و در عین حال روی هیچ کارت پستالی چاپ نشده اند، مشخص می‌کنند: پناهگاه پناهندگان هافبورگ (Haffburg)، فروشگاه لباس خانم نگوین، دیوارهای گرافیتی (نقاشی دیواری) رنگارنگ آن سوی ریل قطار. و آن‌ها افرادی را معرفی می‌کنند که شهر را به‌عنوان افراد مشهور ناپیدا شکل می‌دهند: ملاکه، علا، اینگرید، زهرا، رنه، ماریانا. ماریوس می گوید: Reclaim „ به معنای تقاضای بازپس گیری، یا بازپس گیری است. این کاری است که ما انجام می دهیم: ما فضای عمومی را به یک صحنه برای افرادی که در آن زندگی می کنند تبدیل می‌کنیم.“

 Reclaim „ به معنای تقاضای بازپس گیری، یا بازپس گیری است. این کاری است که ما انجام می دهیم: ما فضای عمومی را به  یک صحنه برای افرادی که در آن زندگی می کنند تبدیل می‌کنیم.“